Een interview met het gezicht van het Doppahuis

Wie Annelies zegt, zegt het Doppahuis en wie het Doppahuis zegt, zegt Annelies. 42 jaar geleden stond ze aan de wieg van dit Hasseltse ontmoetings- en opleidingscentrum en tot op vandaag coördineert ze de werking. Officieel gaat Annelies eind dit schooljaar op pensioen maar in de praktijk blijft ze zich inzetten als vrijwilliger. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. 

“Ik heb in m’n hele leven maar 1 job gehad en eigenlijk verveelde die nooit. Er was ook veel afwisseling: nieuwe cursussen, nieuwe vrijwilligers die nieuwe ideeën meebrengen...”, blikt Annelies tevreden terug. “Omdat we altijd onafhankelijk zijn gebleven kunnen we de meest uiteenlopende cursussen organiseren. Noem een onderwerp en ik denk dat we er iets rond gedaan hebben.”  

Van Ayurvedisch koken tot Zijdeschilderen

Een greep uit het historische aanbod van het Doppahuis liegt er niet om: yoga, bonsai, fengshui, keramiek, ukelele, sterrenkunde spinnen, zijdeschilderen, karate… Om nog maar te zwijgen over de vele taallessen, wereldse kookworkshops of het (zomer-)aanbod voor kinderen. Vaak speelt het Doppahuis een pioniersrol wat onderwerp en aanbod betreft. En dat alles voor democratische prijzen en met aandacht voor mens en milieu. 

“We zijn als organisatie ook niet gebonden door politiek of een zware administratie waardoor we snel kunnen schakelen. Vooral in de beginjaren gebeurde het wel eens dat iemand met een bepaald talent binnenwandelde en we de dag erop al een cursus organiseerden. Of neem nu de cursus yoga. Het gesleur met tafels en stoelen werd ons te veel dus maakten we er stoelyoga van.”  

Maar die droomjob werd Annelies niet in de schoot geworpen. Ze heeft ze zelf gecreëerd. Begin jaren 80 kwam ze in een arbeidsmarkt terecht die weinig kansen bood aan jongeren. Als creatieve, werkloze jongeling ging Annelies op zoek naar een zinvolle daginvulling. Als 18-jarige gaf ze al lessen spinnen in Beringen en Tongeren en op zondagochtend stond ze op de antiekmarkt.Op de avondschool schilderkunst leerde ze haar latere medeoprichter Marina Tryers kennen. Marina overleed helaas 28 jaar geleden. 

Een eigen huis

“Marina en ik schreven ons in voor wat cursussen bij de zogenaamde doppersateliers van de vzw CVI. Niet veel later organiseerden we er zelf cursussen macramé, weven en spinnen. Met een groepje gelijkgestemden startten we ook rondreizende ateliers maar we merkten al snel dat er behoefte was aan een huis, een plaats om samen te komen.”  

Marina en Annelies gingen op zoek naar een huis voor hun workshops en vonden dat op de Stadsomvaart in Hasselt. “Bij het openen van een bankrekening voor onze nieuwe vereniging moesten we een naam opgeven. We keken elkaar aan en zeiden: we organiseren ateliers voor doppers (werklozen) vanuit een huis. Doe maar het Doppahuis.”  

Op de Stadsomvaart nam het Doppahuis een vliegende start. Op zolder kwam een spin- en weefatelier, een donkere kamer in de kelder, er was een zeefdrukkerij en zelfs een kleine kringloopwinkel en een echt restaurant waar iedereen welkom was. “De kelder waarin de donkere kamer was ingericht had een vrij laag plafond. Leerkracht fotografie Jan kon er net rechtstaan. Hij was de maatstaf. Was je groter dan hem dan verwezen we je door naar de cursussen weven of zeefdrukken”, lacht Annelies. Al snel werd het huis te klein en vond het Doppahuis definitief onderdak in de Ambachtsschoolstraat, waar het hopelijk nog vele jaren mensen verbindt.  

Het Doppahuis als leerschool

“Het Doppahuis heeft me geduldiger gemaakt en beter leren luisteren en communiceren. Vooruit leren kijken in plaats van achterom. Ik leerde er ook om niet te snel te oordelen en om de talenten in mensen te zien. Omdat bij ons geen pedagogisch diploma is vereist, kan iedereen voor de klas staan. Soms heeft iemand gewoon een duwtje in de juiste richting nodig om te ontdekken wat ze echt kunnen bereiken. Door de jaren heen heb ik mogen samenwerken met meer dan 300 vrijwillige lesgevers en minstens 25 vaste collega’s en bestuursleden. Ik wil hen allemaal bedanken want zonder hen was er van het Doppahuis geen sprake.”